Na Christchurch (Eric)

Tja, we zijn alweer een paar dagen verder nu en zitten nu in onze camper op een Department of Conservation parkeer terrein.. DOC is de centrale instantie in NZ die alle grote nationale parken onder beheer heeft… De kampeer terreinen zijn meestal goed, maar zonder enige vorm van luxe… heerlijk eigenlijk zo want met onze campervan hebben we de luxe aan boord…. Stroom gas, water wc… Kunnen ons dus lekker uitleven, en het is heerlijk rustig.. Hoop dat we de komende week een paar mooie nachten hebben zodat we ook de gave sterrenhemel hier weer eens kunnen bewonderen…

Ch-ch sleept nog bij ons allen na. Je probeert door te gaan met de reis en jezelf een beetje stoer te houden, maar dat is bijna niet mogelijk…  Overal waar je bent praten mensen erover, lees je kranten en ik krijg vaak tranen in de ogen als er over gepraat wordt. Kinderen zijn nog wel bang en met enig gerommel staan ze weer meteen op scherp. De laatste nacht in ch-ch was eigenlijk gewoon eng.. je kan het niet anders omschrijven.. Je hebt de aardbeving van de middag ervaren, veel naschokken (gem elke 5-10 min) waardoor het hele huis, straat en de grond weer in beweging is… En het nare is… je weet het niet… je weet gewoon niet wat er gaat komen… je bent gewoon helemaal totaal machteloos… Ik heb bijna de hele avond op de grond gelegen met Emma binnen 2 cm van me of op mijn schouder… Als het een tijdje stil is… (geen naschok voor meer dan 5 min) lig je gewoon te wachten totdat er weer 1 aankomt… Je voelt en hoort een gerommel aankomen (b.v. een schuifdeur die open wordt gedaan) van ergens onder de grond en dan begint het huis en de grond gewoon ongecontroleerd te schudden.. je weet ook niet hoe hevig het schudden zal zijn of wat je moet doen…

Het is zo’n gek gevoel waarmee ik (we) nu mee rondlopen. Ik zou nooit gedacht hebben dat zoiets als dit zo’n groot effect op me zou kunnen hebben. Het klinkt misschien raar, maar je vertrouwd de grond waar je op loopt gewoon niet meer… zo’n gek gevoel en gedachte en zo gek om daar over te moeten nadenken, maar dat gevoel heb je gewoon… Je vertrouwd de grond niet meer.. en je hebt gewoon 0,0 % controle over wat er mogelijk kan gebeuren… totaal machteloos… Overal waar je bent twijfel je… in elk gebouw waar je zit voel je je onzeker en onveilig.. tot nu toe ook zelfs buiten het aardbevings gebied… Het blijft in je hoofd zitten… wat zou ik doen, waar ga ik heen… wat kan er gebeuren… hoe bescherm ik alle ‘vrouwen van mij’…..

De rit naar het vliegveld gaf ook een geweldige indruk van de schade.. op sommige plaatsen rotsen van groter dan 10 x 10 meter die naar beneden gedonderd waren, op huizen of gewoon op de weg…. Giga scheuren en hobbels in het wegdek en bruggen die gesloten of beschadigd waren… Het gebied waar wij in zaten was een van de zwaarst getroffen gebieden na Lyttleton (epicenter) en centrum zelf. Maar hoe dichter we bij vliegveld kwamen hoe minder de schade, maar op vliegveld zelf (zo’n 30km verder) voelde je de schokken ook nog terwijl we aan het wachten waren….

Gelukkig eindelijk gisteren avond ook nog met Kerry gesproken om even bij te kletsen…. Ze vertelde dat ze nu bij haar broer in Rangiora verblijft gezien dat er nog veel naschokken waren. De avond van ons vertrek naar Nelson heeft ze in haar huis geslapen, maar de schokken waren zo heftig dat ze haar matrasje had gepakt en onder de grote eiken tafel in de woonkamer is gaan slapen… ze vertrouwde het ook niet…  Haar middag in de stad was ook een bijzondere… Ze zat in het gebouw tegenover het CTV gebouw dat helemaal is ingestort (vermoedelijk meer dan 50 doden in gebouw). Op het moment dat ze naar buiten liep zag ze het CTV gebouw instorten maar dacht er niet verder bij na.. Ze had de gedachte dat het gebouw al van de vorige aardbeving zwak was en daarom instorte… niet dat het gebruikt werd en veel doden met zich zou meebrengen… dat besef begint ook….

Maar goed, dat was toen en we zitten nu in het heden en moeten verder… Blijven hangen in de gedachtes en alle ‘what if’ scenario’s afspelen in je hoofd heeft geen zin, maar het kost wel energie om het te beheersen.. en tja… aan een kant moet je die gedachtes ook wel wat ruimte geven om het allemaal een plekje te geven… heel vreemd…

Vanavond lekker dus op de DOC camping bij Masterton, morgen ochtend een wandeling in het bos met z’n allen en dan kijken of ik de meiden zover kan krijgen dat we richting Napier gaan… mooi wijn en strand gebied… het is ook weer tijd voor wat zon om weer wat op te warmen..