het leven in Auckland

Wat is Auckland toch een heerlijke stad. We zijn hier nu een paar dagen en al helemaal gewend. Warwick woont 10 minuten van het Centrum en 5 minuten van het strand en toch heerlijk rustig in een brede straat met palmbomen en oleander langs de weg.

Vrijdag naar Rangitoto geweest. Het vulkanische eiland dat voor de kust ligt. Naar boven gewandeld en genoten van het uitzicht. Gisteren eerst een rondje fietsen. Dat is nog een hele onderneming. Naast dat ik eraan moet wennen om links te rijden en vooral de goede kant op te kijken als ik een weg oversteek is het hier niet erg fietsvriendelijk. De auto's zijn niet gewend aan fietsers en dat betekent dat ik vooral goed op moet letten. Dus eerst maar een heuvel op, daarna naar beneden naar Tamakidrive. Dat is een km's lange weg langs het strand, met fietspad. Een pad dat gedeeld wordt door fietsers, harlopers en wandelaars. Het is een van de weinige vlakke paden en daarnaast prachtig langs de stranden en de zee. Half Auckland lijkt zaterdagmorgen een geschikt moment te vinden om te bewegen... Gelukkig kan ik toch niet zo hard fietsen.

In de middag bij vrienden in Red Beach. Even samen naar het strand Wat een golven! Emma houdt niet van zout water. Ze verzamelt liever schelpen op het strand. Kim is dol op de golven. Het is bewolkt en ziet er koud uit. Maar Reawyn en haar 4 kinderen zijn in het water voor we met onze ogen kunnen knipperen. We kunnen niet achter blijven. De zee blijkt warm. Goed genoeg om een uurtje in de golven te spelen...

Vanmorgen is Eric vroeg opgestaan voor een run door Cornwell park. Wij hebben kaartjes geschreven. Daarna het zondagochtendontbijt gehaald bij de bakery en in het park vlak bij Grace street opgegeten. Het was druk in het park. Een rugby-team van Auckland hield open dag, met springkussens, schminken en handtekeningen ... Blijkbaar was dat de moeite waard, want er stond een rij van 100 meter geduldig te wachten op een handtekening. De speeltuin was rustig,