Christchurch en de aardbeving

Eric heeft al een korte blog geschreven, maar ik wil ook graag mijn verhaal doen en daarom hier een langer verslag van ons verblijf in Christchurch. We waren een paar dagen in Pirongia geweest bij vrienden, waar we het heerlijk hebben gehad, maar waar we ook geslapen hebben in een kamertje met z'n 4en, omdat de kinderen het allerliefst bij ons liggen. Het was er warm en met veel muggen, dus we waren moe toen we vertrokken. Op maandag zijn we naar Hamilton Airport gegaan. Dat is zo'n heel klein lokaal vliegveld, zonder slurf, dus we mochten met een trapje het vliegtuig in. Zo zijn we met zo'n schattig klein vliegtuigje van 2 keer 2 stoelen naast elkaar naar Christchurch gevlogen.

In Christchurch stond Kerry al op ons te wachten. Ze had zelfs een auto geregeld waar onze mountain bike op kon. Hoefden we niet naar huis te fietsen. Na wat fish en chips zijn we gaan slapen. Ze heeft een heerlijk huis met 3 slaapkamers en 2 badkamers en stevige muren en netjes en opgeruimd. We hebben de kinderen gewaarschuwd dat we dit zo moesten houden. Wat uiteindelijk niet mogelijk bleek...

Dinsdagmorgen schoolwerk en daarna met Emma naar een buurtwinkelcentrum geweest. Emma wilde knutselspullen en ik postzegels. Dat bleek nog een eind lopen en daarna erg gezellig. Kwam een Nederlandse vrouw tegen die nu al een aantal jaren met haar echtergenoot en 2 kinderen in Christchurch woonde en het er erg naar haar zin had. We moesten het zeker doen, "volg je hart" zei ze. "De kinderen vinden het toch niet leuk, die hebben tijd nodig om te wennen." Zo slenterden we door en toen ik uiteindelijk op mijn horloge keek bleek het al 12 uur te zijn. Te laat om met Kerry naar het centrum van de stad te rijden. Zij wilde om 12 uur vertrekken,... Nou ja, dan niet. Het heeft blijkbaar niet zo moeten zijn. Gaan we wel wat later met de bus naar het centrum.

Thuisgekomen de koffie geproefd, die echt niet lekker was en kaartjes geschreven aan de keukentafel. Kim was net klaar met haar taalwerk en begon op te ruimen toen de aarde begon te schudden. Het duurt even voor je dan door hebt wat er aan de hand is. Ik sleurde Kim mee aan haar arm en dook met haar in de deurpost. Eric greep Emma bij haar arm en trok haar onder de tafel. Ze scheurde daarbij haar wenkbrauw open, we weten niet waaraan. Ze gaven allebei achteraf aan dat dat ook echt nodig was. Dat ze zo hard heen en weer werden geschud dat ze niet meer konden lopen. De bewegingen waren ZO heftig dat je echt niets meer kon doen dan heel stil zitten. Ik sloeg mijn armen om Kim, keek hoe Eric Emma wegtrok en wachtte tot het over was. Ondertussen hoorde ik lawaai, de kastjes vlogen open het glaswerk gleed op de grond. Er vielen kasten om, de inhoud rolde over de vloer. De koelkast en diepvries vlogen open en de inhoud werd geleegd tussen de rest van de rotzooi. Eigenlijk zag ik dat pas achteraf, ik verbaasde op dat moment me alleen over de ongelooflijke kracht van wat zich afspeelde en ik vroeg me af wat we nu gingen doen. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft. Het zal mischien 1 minuut zijn geweest. Toen het een klein beetje stiller werd zijn we naar buiten gerend, midden op de straat zover mogelijk van alle electriciteitspalen en andere dingen die konden vallen zijn we gaan zitten. Met z'n 4en, Kim en Emma zo dichtbij als maar mogelijk. Alleen maar zitten, en wachten op de volgende schok en trillen, onophoudelijk trillen. Daarna heb ik geen benul van tijd meer. Eric was het zitten al snel zat en begon rond te lopen. Kim en Emma klampten zich aan mij vast als aapjes. Eric wilde naar binnen om kleren te halen, dat mocht niet van ons. Uiteindelijk heeft hij een plan gemaakt en is heel even binnen geweest en nog een keer even en nog een keer even. Elke keer als hij naar binnen ging begonnen de schokken weer. De aarde bewoog en wij bewogen mee. Allemaal lang niet zo erg als de eerste keer. Maar zo beangstigend. Om ons heen zagen we mensen. Iedereen was op straat. Er stroomde water uit de huizen aan de overkant van de straat. Het rook naar gas. In de verte grote stofwolken van de rotsen die naar beneden gekomen waren. Er lag 1 rotsblok van 2 m doorsnee tegen een huis aan dat beschadigd was. Later bleek 1 km verderop een rotsblok van 10 m doorsnee een RSA gebouw (veteranenclub) totaal verpletterd te hebben. We hoorden dat we water moesten verzamelen. Hebben alle flessen die we konden vinden gevuld met wat er nog was en de wc niet meer doorgespoeld zodat we reservewater hadden.

Het was koud en winderig, na een paar uur buiten te zijn geweest hebben we besloten weer naar binnen te gaan. De stroom was afgesloten, het water en gas ook. Het telefoonnetwerk was overbelast en we hadden geen auto. Kerry was in de stad. We hadden niets van haar gehoord en geen flauw idee of ze nog leefde en wat haar plannen waren. En iedere keer weer een schok. Vooral Emma rende bij iedere kleine schok naar buiten. We hebben een plant uitgekozen die we tot veiligste plant hebben benoemd. Daar zouden we naartoe gaan als het weer mis ging. We hebben in de tassen gestopt wat we echt nodig dachten te hebben. We hebben opgeruimd zo goed als we konden, een blik en veger van de buren geleend. Alle glassplinters opgeveegd, de wijn opgedweild en alles wat omgevallen was zo neergelegd dat het bij de volgende schok niet nog verder zou vallen. De lades uit de kledingkast weer teruggestopt in de kast, nadat we de kleren er weer ingestopt hadden We hebben zaklantaarns gezocht en geprobeerd wat te eten, maar niemand had zin in iets. We hebben exitplannen gemaakt en bedacht hoe we weg konden komen. En we hebben contact proberen te krijgen met Kerry. Pas aan het eind van de middag kwam het eerst teken van leven. De zus van haar vriend fietste langs en vertelde dat ze ok is en bij haar moeder aan het opruimen was. Voor zover dat mogelijk is zonder stofzuiger en zonder water. We hebben besloten te vertrekken zo snel als we konden. De kinderen waren top, maar ook zoooo bang, net als wij. Bij iedere naschok schoten we op en grepen elkaar vast. Maar hoe konden we weg... Uiteindelijk heeft Warwick een vlucht voor ons kunnen regelen. Hoe waardevol zijn dan dingen als een zaklamp en een oplader. Kerry had een heel handig overlevingstooltje. Een zaklamp die je op kan laden door aan een slinger te draaien, met een uitgang en allerlei convertortjes waar je andere apparaten mee op kan laden. Wat we nog gemist hebben is een radio op batterijen. We gingen naar de buren om het nieuws te horen.

Om 19.00 uur hebben we 2 blikjes met voedsel geopend spaghetti en mais. Eigenlijk wilden we helemaal niet eten en al helemaal geen koud blikvoer, maar ja. Na deze voedzame maaltijd zijn we gaan liggen. Op de grond zo dicht mogelijk bij de deur. De hele nacht hebben de naschokken ons wakker gehouden. Kim is de enige die zich echt over kon geven en daadwerkelijk geslapen heeft. Zelfs Emma wilde niet slapen, "ik wil wegrennen als er een schok is". Gelukkig was de maan zichtbaar en was het niet pikdonker. We zijn uiteindelijk niet naar buiten gegaan en hebben al met al 3 a 4 keer echt rechtop gezeten omdat de kopjes in de kast iets te lang en heftig aan het schudden waren.

Bij het krieken van de dag zijn we opgestaan en hebben we ingepakt. Geen flauw idee hoe we op het vliegveld komen, maar we gaan maar lopen. Om 8 uur stappen we de deur uit. Na 200 meter stopt er een auto om te vragen of hij ons mee kan nemen. Uiteindelijk brengt deze Nieuw-Zeelandse redder in nood ons helemaal naar het vliegveld. Wat een super geluk. Onderweg naar het vliegveld worden we ons echt bewust van de kracht van de aardbeving en de schade die hij heeft aangericht. Bruggen kapot, rotsblokken van 1,5 meter doorsnee midden op de weg, wegen die deels 30cm naar beneden zijn gezakt, en huizen deels weggezakt, onder rotsblokken bedolven, ramen gesprongen, muren weggezakt en het centrum is helemaal afgezet... Blijkbaar zaten we dicht bij het episch centrum, want hoe dichter we bij het vliegveld komen hoe beter het wordt.

En nu, nu we op het vliegveld zitten te wachten schrik ik van ieder vreemd geluid. Alles wat rammelt doet mijn maag ineen krimpen en ik voel de aarde schudden, ook al weet ik dat het vliegtuigen zijn die opstijgen ik word heel naar. We hebben besproken wat we doen als er niet iets gebeurt. We weten waar de exit is, wie welk kind meeneemt en waar we naar toe gaan.... Ik zal blij zijn als we veilig in Nelson zijn. Zien we daar wel weer...

Oh wat zal ik blij zijn als we echt weg zijn...

------

Dat was het verhaal op het vliegveld. Inmiddels zitten we in een motel in Nelson. Hebben de meiden al gezwommen in het kleine zwembadje. We gaan zo KFC bezoeken voor wat gezonde frietjes met en daarna lekker slapen in een bed.