Na Christchurch (Eric)

Tja, we zijn alweer een paar dagen verder nu en zitten nu in onze camper op een Department of Conservation parkeer terrein.. DOC is de centrale instantie in NZ die alle grote nationale parken onder beheer heeft… De kampeer terreinen zijn meestal goed, maar zonder enige vorm van luxe… heerlijk eigenlijk zo want met onze campervan hebben we de luxe aan boord…. Stroom gas, water wc… Kunnen ons dus lekker uitleven, en het is heerlijk rustig.. Hoop dat we de komende week een paar mooie nachten hebben zodat we ook de gave sterrenhemel hier weer eens kunnen bewonderen…

Ch-ch sleept nog bij ons allen na. Je probeert door te gaan met de reis en jezelf een beetje stoer te houden, maar dat is bijna niet mogelijk…  Overal waar je bent praten mensen erover, lees je kranten en ik krijg vaak tranen in de ogen als er over gepraat wordt. Kinderen zijn nog wel bang en met enig gerommel staan ze weer meteen op scherp. De laatste nacht in ch-ch was eigenlijk gewoon eng.. je kan het niet anders omschrijven.. Je hebt de aardbeving van de middag ervaren, veel naschokken (gem elke 5-10 min) waardoor het hele huis, straat en de grond weer in beweging is… En het nare is… je weet het niet… je weet gewoon niet wat er gaat komen… je bent gewoon helemaal totaal machteloos… Ik heb bijna de hele avond op de grond gelegen met Emma binnen 2 cm van me of op mijn schouder… Als het een tijdje stil is… (geen naschok voor meer dan 5 min) lig je gewoon te wachten totdat er weer 1 aankomt… Je voelt en hoort een gerommel aankomen (b.v. een schuifdeur die open wordt gedaan) van ergens onder de grond en dan begint het huis en de grond gewoon ongecontroleerd te schudden.. je weet ook niet hoe hevig het schudden zal zijn of wat je moet doen…

Het is zo’n gek gevoel waarmee ik (we) nu mee rondlopen. Ik zou nooit gedacht hebben dat zoiets als dit zo’n groot effect op me zou kunnen hebben. Het klinkt misschien raar, maar je vertrouwd de grond waar je op loopt gewoon niet meer… zo’n gek gevoel en gedachte en zo gek om daar over te moeten nadenken, maar dat gevoel heb je gewoon… Je vertrouwd de grond niet meer.. en je hebt gewoon 0,0 % controle over wat er mogelijk kan gebeuren… totaal machteloos… Overal waar je bent twijfel je… in elk gebouw waar je zit voel je je onzeker en onveilig.. tot nu toe ook zelfs buiten het aardbevings gebied… Het blijft in je hoofd zitten… wat zou ik doen, waar ga ik heen… wat kan er gebeuren… hoe bescherm ik alle ‘vrouwen van mij’…..

De rit naar het vliegveld gaf ook een geweldige indruk van de schade.. op sommige plaatsen rotsen van groter dan 10 x 10 meter die naar beneden gedonderd waren, op huizen of gewoon op de weg…. Giga scheuren en hobbels in het wegdek en bruggen die gesloten of beschadigd waren… Het gebied waar wij in zaten was een van de zwaarst getroffen gebieden na Lyttleton (epicenter) en centrum zelf. Maar hoe dichter we bij vliegveld kwamen hoe minder de schade, maar op vliegveld zelf (zo’n 30km verder) voelde je de schokken ook nog terwijl we aan het wachten waren….

Gelukkig eindelijk gisteren avond ook nog met Kerry gesproken om even bij te kletsen…. Ze vertelde dat ze nu bij haar broer in Rangiora verblijft gezien dat er nog veel naschokken waren. De avond van ons vertrek naar Nelson heeft ze in haar huis geslapen, maar de schokken waren zo heftig dat ze haar matrasje had gepakt en onder de grote eiken tafel in de woonkamer is gaan slapen… ze vertrouwde het ook niet…  Haar middag in de stad was ook een bijzondere… Ze zat in het gebouw tegenover het CTV gebouw dat helemaal is ingestort (vermoedelijk meer dan 50 doden in gebouw). Op het moment dat ze naar buiten liep zag ze het CTV gebouw instorten maar dacht er niet verder bij na.. Ze had de gedachte dat het gebouw al van de vorige aardbeving zwak was en daarom instorte… niet dat het gebruikt werd en veel doden met zich zou meebrengen… dat besef begint ook….

Maar goed, dat was toen en we zitten nu in het heden en moeten verder… Blijven hangen in de gedachtes en alle ‘what if’ scenario’s afspelen in je hoofd heeft geen zin, maar het kost wel energie om het te beheersen.. en tja… aan een kant moet je die gedachtes ook wel wat ruimte geven om het allemaal een plekje te geven… heel vreemd…

Vanavond lekker dus op de DOC camping bij Masterton, morgen ochtend een wandeling in het bos met z’n allen en dan kijken of ik de meiden zover kan krijgen dat we richting Napier gaan… mooi wijn en strand gebied… het is ook weer tijd voor wat zon om weer wat op te warmen..

Christchurch en de aardbeving

Eric heeft al een korte blog geschreven, maar ik wil ook graag mijn verhaal doen en daarom hier een langer verslag van ons verblijf in Christchurch. We waren een paar dagen in Pirongia geweest bij vrienden, waar we het heerlijk hebben gehad, maar waar we ook geslapen hebben in een kamertje met z'n 4en, omdat de kinderen het allerliefst bij ons liggen. Het was er warm en met veel muggen, dus we waren moe toen we vertrokken. Op maandag zijn we naar Hamilton Airport gegaan. Dat is zo'n heel klein lokaal vliegveld, zonder slurf, dus we mochten met een trapje het vliegtuig in. Zo zijn we met zo'n schattig klein vliegtuigje van 2 keer 2 stoelen naast elkaar naar Christchurch gevlogen.

In Christchurch stond Kerry al op ons te wachten. Ze had zelfs een auto geregeld waar onze mountain bike op kon. Hoefden we niet naar huis te fietsen. Na wat fish en chips zijn we gaan slapen. Ze heeft een heerlijk huis met 3 slaapkamers en 2 badkamers en stevige muren en netjes en opgeruimd. We hebben de kinderen gewaarschuwd dat we dit zo moesten houden. Wat uiteindelijk niet mogelijk bleek...

Dinsdagmorgen schoolwerk en daarna met Emma naar een buurtwinkelcentrum geweest. Emma wilde knutselspullen en ik postzegels. Dat bleek nog een eind lopen en daarna erg gezellig. Kwam een Nederlandse vrouw tegen die nu al een aantal jaren met haar echtergenoot en 2 kinderen in Christchurch woonde en het er erg naar haar zin had. We moesten het zeker doen, "volg je hart" zei ze. "De kinderen vinden het toch niet leuk, die hebben tijd nodig om te wennen." Zo slenterden we door en toen ik uiteindelijk op mijn horloge keek bleek het al 12 uur te zijn. Te laat om met Kerry naar het centrum van de stad te rijden. Zij wilde om 12 uur vertrekken,... Nou ja, dan niet. Het heeft blijkbaar niet zo moeten zijn. Gaan we wel wat later met de bus naar het centrum.

Thuisgekomen de koffie geproefd, die echt niet lekker was en kaartjes geschreven aan de keukentafel. Kim was net klaar met haar taalwerk en begon op te ruimen toen de aarde begon te schudden. Het duurt even voor je dan door hebt wat er aan de hand is. Ik sleurde Kim mee aan haar arm en dook met haar in de deurpost. Eric greep Emma bij haar arm en trok haar onder de tafel. Ze scheurde daarbij haar wenkbrauw open, we weten niet waaraan. Ze gaven allebei achteraf aan dat dat ook echt nodig was. Dat ze zo hard heen en weer werden geschud dat ze niet meer konden lopen. De bewegingen waren ZO heftig dat je echt niets meer kon doen dan heel stil zitten. Ik sloeg mijn armen om Kim, keek hoe Eric Emma wegtrok en wachtte tot het over was. Ondertussen hoorde ik lawaai, de kastjes vlogen open het glaswerk gleed op de grond. Er vielen kasten om, de inhoud rolde over de vloer. De koelkast en diepvries vlogen open en de inhoud werd geleegd tussen de rest van de rotzooi. Eigenlijk zag ik dat pas achteraf, ik verbaasde op dat moment me alleen over de ongelooflijke kracht van wat zich afspeelde en ik vroeg me af wat we nu gingen doen. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft. Het zal mischien 1 minuut zijn geweest. Toen het een klein beetje stiller werd zijn we naar buiten gerend, midden op de straat zover mogelijk van alle electriciteitspalen en andere dingen die konden vallen zijn we gaan zitten. Met z'n 4en, Kim en Emma zo dichtbij als maar mogelijk. Alleen maar zitten, en wachten op de volgende schok en trillen, onophoudelijk trillen. Daarna heb ik geen benul van tijd meer. Eric was het zitten al snel zat en begon rond te lopen. Kim en Emma klampten zich aan mij vast als aapjes. Eric wilde naar binnen om kleren te halen, dat mocht niet van ons. Uiteindelijk heeft hij een plan gemaakt en is heel even binnen geweest en nog een keer even en nog een keer even. Elke keer als hij naar binnen ging begonnen de schokken weer. De aarde bewoog en wij bewogen mee. Allemaal lang niet zo erg als de eerste keer. Maar zo beangstigend. Om ons heen zagen we mensen. Iedereen was op straat. Er stroomde water uit de huizen aan de overkant van de straat. Het rook naar gas. In de verte grote stofwolken van de rotsen die naar beneden gekomen waren. Er lag 1 rotsblok van 2 m doorsnee tegen een huis aan dat beschadigd was. Later bleek 1 km verderop een rotsblok van 10 m doorsnee een RSA gebouw (veteranenclub) totaal verpletterd te hebben. We hoorden dat we water moesten verzamelen. Hebben alle flessen die we konden vinden gevuld met wat er nog was en de wc niet meer doorgespoeld zodat we reservewater hadden.

Het was koud en winderig, na een paar uur buiten te zijn geweest hebben we besloten weer naar binnen te gaan. De stroom was afgesloten, het water en gas ook. Het telefoonnetwerk was overbelast en we hadden geen auto. Kerry was in de stad. We hadden niets van haar gehoord en geen flauw idee of ze nog leefde en wat haar plannen waren. En iedere keer weer een schok. Vooral Emma rende bij iedere kleine schok naar buiten. We hebben een plant uitgekozen die we tot veiligste plant hebben benoemd. Daar zouden we naartoe gaan als het weer mis ging. We hebben in de tassen gestopt wat we echt nodig dachten te hebben. We hebben opgeruimd zo goed als we konden, een blik en veger van de buren geleend. Alle glassplinters opgeveegd, de wijn opgedweild en alles wat omgevallen was zo neergelegd dat het bij de volgende schok niet nog verder zou vallen. De lades uit de kledingkast weer teruggestopt in de kast, nadat we de kleren er weer ingestopt hadden We hebben zaklantaarns gezocht en geprobeerd wat te eten, maar niemand had zin in iets. We hebben exitplannen gemaakt en bedacht hoe we weg konden komen. En we hebben contact proberen te krijgen met Kerry. Pas aan het eind van de middag kwam het eerst teken van leven. De zus van haar vriend fietste langs en vertelde dat ze ok is en bij haar moeder aan het opruimen was. Voor zover dat mogelijk is zonder stofzuiger en zonder water. We hebben besloten te vertrekken zo snel als we konden. De kinderen waren top, maar ook zoooo bang, net als wij. Bij iedere naschok schoten we op en grepen elkaar vast. Maar hoe konden we weg... Uiteindelijk heeft Warwick een vlucht voor ons kunnen regelen. Hoe waardevol zijn dan dingen als een zaklamp en een oplader. Kerry had een heel handig overlevingstooltje. Een zaklamp die je op kan laden door aan een slinger te draaien, met een uitgang en allerlei convertortjes waar je andere apparaten mee op kan laden. Wat we nog gemist hebben is een radio op batterijen. We gingen naar de buren om het nieuws te horen.

Om 19.00 uur hebben we 2 blikjes met voedsel geopend spaghetti en mais. Eigenlijk wilden we helemaal niet eten en al helemaal geen koud blikvoer, maar ja. Na deze voedzame maaltijd zijn we gaan liggen. Op de grond zo dicht mogelijk bij de deur. De hele nacht hebben de naschokken ons wakker gehouden. Kim is de enige die zich echt over kon geven en daadwerkelijk geslapen heeft. Zelfs Emma wilde niet slapen, "ik wil wegrennen als er een schok is". Gelukkig was de maan zichtbaar en was het niet pikdonker. We zijn uiteindelijk niet naar buiten gegaan en hebben al met al 3 a 4 keer echt rechtop gezeten omdat de kopjes in de kast iets te lang en heftig aan het schudden waren.

Bij het krieken van de dag zijn we opgestaan en hebben we ingepakt. Geen flauw idee hoe we op het vliegveld komen, maar we gaan maar lopen. Om 8 uur stappen we de deur uit. Na 200 meter stopt er een auto om te vragen of hij ons mee kan nemen. Uiteindelijk brengt deze Nieuw-Zeelandse redder in nood ons helemaal naar het vliegveld. Wat een super geluk. Onderweg naar het vliegveld worden we ons echt bewust van de kracht van de aardbeving en de schade die hij heeft aangericht. Bruggen kapot, rotsblokken van 1,5 meter doorsnee midden op de weg, wegen die deels 30cm naar beneden zijn gezakt, en huizen deels weggezakt, onder rotsblokken bedolven, ramen gesprongen, muren weggezakt en het centrum is helemaal afgezet... Blijkbaar zaten we dicht bij het episch centrum, want hoe dichter we bij het vliegveld komen hoe beter het wordt.

En nu, nu we op het vliegveld zitten te wachten schrik ik van ieder vreemd geluid. Alles wat rammelt doet mijn maag ineen krimpen en ik voel de aarde schudden, ook al weet ik dat het vliegtuigen zijn die opstijgen ik word heel naar. We hebben besproken wat we doen als er niet iets gebeurt. We weten waar de exit is, wie welk kind meeneemt en waar we naar toe gaan.... Ik zal blij zijn als we veilig in Nelson zijn. Zien we daar wel weer...

Oh wat zal ik blij zijn als we echt weg zijn...

------

Dat was het verhaal op het vliegveld. Inmiddels zitten we in een motel in Nelson. Hebben de meiden al gezwommen in het kleine zwembadje. We gaan zo KFC bezoeken voor wat gezonde frietjes met en daarna lekker slapen in een bed.

AARDBEVING

Beste mensen... even een kort berichtje.. we zijn nu 1 dag in chch geweest en waren levendewijze onderdeel van de aardbeving... gevoelens zijn op dit moment niet helemaal te beschrijven... we zijn gezond... we leven nog.. maar helaas veel anderen niet... bij Kerry intern veel glas schade, en super gestuiterd, maar alles goed gekomen..... phhh....

Warwick heeft gister voor ons een vlucht naar nelson geboeked en zitten nu op vliegveld te wachten tot vlucht vertrek.... inpakken en wegwezen.... dus.. kijken in Nelson wel verder...

Dank aan iedereen die een SMS heeft gestuurd... doet ons goed... thx...

Nu even ontladen en alles weer op de rit krijgen... schade is gigantisch in chch.. deze aardbeving korter, maar veel krachtiger... het gevoel van onmacht is niet uit te leggen.... hele nacht naschokken gehad... dus niet echt lekker geslapen...

maar komt goed...

uit nelson iets meer tijd, dus uitgebreider verhaal..

Het zuiden

hehe.. nou, ik zie net dat we alweer 1 week verder zijn dan ons laatst geplaatste bericht.... tijd gaat snel... We zijn inmiddels in Christchurch beland na een paar dagen Coromandel en in Pirongia.

Coromandel was goed... waren een paar dagen op een camping in Hahei, en een paar dagen bij Waihi Beach. Hahei was goed, 1 nachtje in de tent (met wat regen en een lekkende tent) en andere avond maar in een cabin... ook goed :) tenminste een beetje slapen haha.. Zijn vanuit Hahei naar Hot Water Beach geweest.. heerlijke plek... Er is op die plek een heet waterbron die je op het strand op een bepaalde plek kan opgraven..... maar alleen bij laag water... dus, veel mensen nemen schepje mee om gaten te graven en in het hete water op het strand te zitten... Is wel heel leuk.. wanneer het hoog water wordt worden al je muurtje die je om je water gat hebt gemaakt gewoon weg gespoeld.. heerlijk om volwassen mensen dan snel te zien scheppen om weer een eigen kasteeltje te maken :) wij ook dus...


Waihi Beach was top. Zonnetje was er ook weer en de camping heerlijk. Weer lekker in de tent en camping was ook uitstekend.. uitstekende faciliteiten, goede douches e.d. en een zwembad met glijbaan.. kinders dus heerlijk gespeeld en gezwommen.. het beginnnen nu echte vissen in het water te worden.

Waihi Beach... even een spontaan dipje

Zelf ook een paar keer lekker hard gelopen op het strand en de bospaden... heerlijk..

Na Coromandel zijn we bij Ray & Lynn de ouders van een vriendin geweest. Raewyn was zelf ook met haar 4 kinderen gekomen en was erg leuk... Mooie grote tuin waar de kinders lekker konden rondrennen en wij lekker bij kletsen, beetje eten en drinken.. super... Kim en Emma waren wel onder de indruk van alles daar.. toch best wel druk om daar met 5 volwassenen te zijn en 6 kinderen... maar we hadden een eigen sleepout waar we lekker in alle warmte konden proberen te slapen... samen met de muggen.... :(

Kim met vlinder op hand bij Ray & Lynn

wandeling bij meertje - Pirongia

We zijn nu bij Kerry in Christchurch en vanmiddag even shoppen in de stad.. was een beetje storm en regen hier vanochtend, maar begint nu al wat op te klaren. Ik wil zelf ook nog even hardlopen in de Port Hills. Aan het einde van de straat is toegang tot pad en je kan lekker 20km gaan lopen in de heuvels zonder op de weg te hoeven... :) We hebben de mountain bike van Marlien ook mee.. neem aan dat zij dus ook wel een stukje wil gaan fietsen op een moment... Ook nog even een camper zoeken..c.q. boeken voor onze reis terug naar het noorden... phh... we krijgen het eigenlijk nog wel druk zo te lezen.. haha...

Op weg naar het zuiden

Tja, het is dan weer zover. We gaan afzakken naar het zuiden. Hebben een paar dagen geleden een lekker goedkoop tentje gekocht en gaan lekker met z'n 4'n op de camping staan ergens in de coromandel. Vanochtend inpakken en kijken hoe het allemaal in de auto past. Hebben de auto van mijn moeder mogen lenen, en is wel super dat we die hebben... Zo'n lekkere grote 7 zitter waar alles ruim inpast... heerlijk, en hoeven we niet alles altijd zo netjes te hebben :)

Gisteren rustig dagje hier gehad. Ik heb contact gehad met een uitzendbureau om eens te kijken hoe mijn werk ervaring hier past en nagaan of er uberhaut werk is... ziet er eigenlijk best wel goed uit. Heb mijn CV vertaald en opgestuurd, en maken een afspraak voordat we weer terug gaan... ben wel benieuwd. Ga ook nog bij oude collega's langs, om daar eens te polsen... Kinders ook weer aan het schoolwerk en ging gisteren wel goed.. eigenlijk best lange dag voor Kim... waren de hele ochtend bezig, maar geen geklaag, en lekker doen.. heerlijk...

Zijn toen lekker naar Kelly Tarltons Onderwater Wereld gelopen een stukje verderop... Langs de bakker, broodje in de schaduw en heuveltje af naar park, strand en Kelly Tartens... super... meiden genoten van alle haaien en roggen... en wij duizelig van de gekke hoeken in het aquarium... Daarna Marlien (en kinders tuurlijk) op strand gebleven en ik naar huis om auto te halen en ze weer op te halen.


Daarna lekkere salade gemaakt en naar Cornwell Park (One Tree Hill) voor een picnic en ik rondje gelopen in het park met een oude bekende.... h e e r l i j k... kan echt niet anders concluderen dat ik het hier echt super vindt en dat de omgeving me enorm motiveert..... maar goed, lees hier net ook dat het de warmste februari ooit is. En ja.. aan het einde van de rit regent het hier ook :)

Laatste dagen ook nog bij oude vrienden geweest en is toch best confronterend op bepaalde momenten... Je ziet elkaar even, is super gezellig, maar over een paar weken gaat het leven weer gewoon door.. wij in NL en zij hier... aan de andere kant hebben de mensen toch een giga impact gehad op mijn leven en hebben we veel meegemaakt... ben wel benieuwd hoe de vriendschap zou zijn als we hier voor een poosje neer zouden strijken... actief, passief?? Leuk in i.g. wel....

Ga nu 'de baas'  maar even helpen met opstaan en alles gereed maken.. even bak koffie halen, fietsrek kopen voor achter op de auto... hebben een mountainbike te leen en die nemen we mee zodat Marlien lekker kan bijven fietsen... beachtowel kopen.. inpakken en rustig weg na het schoolwerk...

Phh.. het leven is zwaar, en we zouden het hier echt leuk hebben.....

het leven in Auckland

Wat is Auckland toch een heerlijke stad. We zijn hier nu een paar dagen en al helemaal gewend. Warwick woont 10 minuten van het Centrum en 5 minuten van het strand en toch heerlijk rustig in een brede straat met palmbomen en oleander langs de weg.

Vrijdag naar Rangitoto geweest. Het vulkanische eiland dat voor de kust ligt. Naar boven gewandeld en genoten van het uitzicht. Gisteren eerst een rondje fietsen. Dat is nog een hele onderneming. Naast dat ik eraan moet wennen om links te rijden en vooral de goede kant op te kijken als ik een weg oversteek is het hier niet erg fietsvriendelijk. De auto's zijn niet gewend aan fietsers en dat betekent dat ik vooral goed op moet letten. Dus eerst maar een heuvel op, daarna naar beneden naar Tamakidrive. Dat is een km's lange weg langs het strand, met fietspad. Een pad dat gedeeld wordt door fietsers, harlopers en wandelaars. Het is een van de weinige vlakke paden en daarnaast prachtig langs de stranden en de zee. Half Auckland lijkt zaterdagmorgen een geschikt moment te vinden om te bewegen... Gelukkig kan ik toch niet zo hard fietsen.

In de middag bij vrienden in Red Beach. Even samen naar het strand Wat een golven! Emma houdt niet van zout water. Ze verzamelt liever schelpen op het strand. Kim is dol op de golven. Het is bewolkt en ziet er koud uit. Maar Reawyn en haar 4 kinderen zijn in het water voor we met onze ogen kunnen knipperen. We kunnen niet achter blijven. De zee blijkt warm. Goed genoeg om een uurtje in de golven te spelen...

Vanmorgen is Eric vroeg opgestaan voor een run door Cornwell park. Wij hebben kaartjes geschreven. Daarna het zondagochtendontbijt gehaald bij de bakery en in het park vlak bij Grace street opgegeten. Het was druk in het park. Een rugby-team van Auckland hield open dag, met springkussens, schminken en handtekeningen ... Blijkbaar was dat de moeite waard, want er stond een rij van 100 meter geduldig te wachten op een handtekening. De speeltuin was rustig,

Auckland

Geweldig, we zijn in Auckland beland. Gisteren niet erg veel gedaan. Thuis nog even met de meiden schoolwerk gedaan, en daarna zijn we richting Auckland gegaan. Via de snelweg en de thermale baden onderweg - Waiwera. Lekker wezen zwemmen met de meiden en ook van de glijbanen af... deze zijn wel errrrug snel en er waren er maar een paar geschikt voor de kids... maar Emma wil alles wel eens proberen... was leuk. Die kleine meid kan trouwens echt zwemmen als een vis! Liefste onderwater en waren echt onder de indruk van haar.. duikt zo van de kant het water in en zwemt de breedte van het zwembad 10 meter ofzo onderwater.. oh.. en ook nog tuurlijk even door de benen van papa of mama heen.... phhh...

De zwembaden zijn lekker warm - het hoofdbad was standaard iets van 30 graden, dus zeer aangenaam om lekker met de dames te tobberen. Met Kim haar zwemmen gaat het weer stukken beter. We hebben weer goede oordopjes voor Kim was heel fijn is.. ze kan rustig zwemmen in het zwembad of zee.. super

We zijn nu bij een vriend van ons Warwick in huis... (hier zitten we nu) heerlijk huis en 10 min rijden van centrum waar we lekker koffie kunnen drinken en shoppen :) Hij woont in Orakei en is ongeveer 10min lopen naar een strandje in een van de vele baaien in Auckland.. gaan we zeker gebruik van maken :) Gisterenavond met z'n 5'n naar de super geweest en ge-bbq'd buiten in de tuin... ahh.. het leven is zwaar...



Vandaag niet echt veel op de planning, zometeen naar de stad, schoenen kopen voor Emma, regenjas voor Kim en even kijken hoe het zit met een dag tripje naar Rangitoto. Rangitoto is een vulkanisch eiland net van de kust hier. Je kan er met een boot naartoe en dan naar boven wandelen. In al mijn jaren hier in Auckland wel naar Rangitoto geweest, maar nog nooit naar de top.. leuk dus :)

Vanmiddag Marlien nog even lekker op de mountainbike die we tot onze beschikking hebben, en ik ook nog even een stukje lopen... maar waar ga ik heen? Zou wel een hele dag gewoon willen lopen, maar goed.. .te oud en niet fit genoeg meer... haha.. Verder ook nog contact zoeken, maken met oude vrienden om afspraakjes te regelen.. het leven is zwaar, maar we hebben er wel zin in!

Warm Waipu

Weer een warme dag. Vannacht was het een beetje minder warm, daardoor allemaal voor het eerst doorgeslapen. Vanmorgen half 8 was het 19 graden Celsius. Daar kunnen we tijdens het ontbijt van genieten. Daarna gaan we voor school aan het werk. Emma krijgt de keus uit een 4tal werkjes en mag er 2 of 3 kiezen. Kim moet echt rekenen, spelling, taal , begrijpend lezen, schrijven... Wat moeten kinderen al veel als ze 7 jaar zijn. Gelukkig mag ze een pauze hebben met zelfgebakken muffins. En al met als is ze tussen half 11 en 11 uur helemaal klaar. Kan ze spelen.

Oma Hanny heeft 2 honden die 3 weken geleden allebei puppies hebben gekregen. Er drentelen nu 16 puppies in de ren. Dat is prachtig speelgoed. Daarnaast staat er een caravan in de tuin, en zijn er stenen en een bult met zand... Alleen de zon is lastig. We smeren om de 3 uur en zelfs dan moet je niet te lang in de zon zijn wil je niet verbranden. Het is algemeen bekend dat de zon hier gevaarlijk is. De NZers nemen het ook echt serieus. Op school moeten de kinderen bij het buiten sporten bijv verplicht een pet op.

Gisteravond hebben Kim en Emma geskyped met de klas. In NL gingen ze net de school in en hier mochten ze opblijven om het mee te maken. Alle kinderen in het lokaal van groep 4 en Kim en Emma op het digibord.

Morgen gaan we naar Auckland. Nu eerst naar Goat Island... snorkelen...

dolfijnen!

Zondagmiddag weer naar het strand geweest. Het was een erg warme dag, dan is de frisse zee heerlijk. Lekker spelen in de golven. Vooral Marlien en Loek waren enthousiast. Eric vindt het water koud, Emma vindt het water zout en Kim de golven een beetje spannend. Maar allemaal zagen we in de verte de meeuwen bij een school vissen. Toen de vissen wel heel groot bleken en ook nog begonnen te springen, met staart en al uit het water, zagen we dat het dolfijnen waren!!
Met z'n drieen zwommen ze langs de kust.

We zijn er

Wel.. we zijn er, en wat is de reis ons meegevallen. AMS > HGKONG was prima te doen, maar het laatste stuk is dan toch wel de uitdaging... moe, moe en moe... Maar in alle eerlijkheid, alles is echt super gegaan.. Meiden echt op en op top... geen gedoe, alles super.

Stopover was prima. Hotel op vliegveld was super.. hadden 8 uur en hebben even lekker geslapen met iedereen... mooi herstel moment. Marlien en de kids nog even wezen zwemmen te hong kong, maar op een paar min na vliegtuig bijna gemist... Ze waren ons al aan het zoeken :) Eindelijk binnen, en meteen deuren dicht en weg... Timemanagement tot de max!

Vroeg op Auckland aangekomen en door douane heen (wat kan dat toch lang duren), maar na een uurtje waren we dan echt binnen :) Mijn moeder ons opgehaald en we waren onderweg naar Waipu, 2 uur ten noorden van het vliegveld....

Het weer.... phhh.. .wat te zeggen... toen we aankwamen een beetje mistig maar in de middag super.. warm.. 24 graden en smeren en smeren maar! Hebben vandaag de zon echt op randzoen gezet gezien dat je hier in 20min kan verbranden als je niet hebt gemeert... dus factor 30 en niet te veel meteen...

Tis nu 4pm, en we komen aan het einde van ons latijn... kinders hebben vandaag hier nog niet geslapen, wel nog een paar uurtjes op vliegtuig.. hoe ze het uithouden... joost mag het weten.. maar iedereen wel vroeg naar bed.

Komen net ook terug van ons eerste strand bezoek... ach.. een paar fototjes...

Dat is het voor nu even... veilig aangekomen, en alles prima... maaaaaar.. was toch zelf ook wat onwenning toen eerst weer aangekomen....

bijna weg

phh... einde van de dag... out of office is (eindelijk) aan en we gaan de boel aflsuiten... Mooie dag zo vandaag.. best wel relaxed en alles eigenlijk goed voorbereid (rara door wie) dus geen stress....

morgen am op tijd op... we zullen vast en zeker nog allemaal dingen tegenkomen die we nog even moeten doen... en dan > meppel > schiphol > 747 > hong kong > zzzzz > auckland :)

gaan we bloggen?

En toen kwam de vraag of we dit gaan doen. Ik denk het wel. Toch wel leuk om wat op te schrijven.

Dachten we dat we alles goed voorbereid hadden, blijken er toch nog extra dingen tussen te komen. Kim's oren blijken niet goed beschermd met de nieuwe oordopjes. We proberen vanalles. Iedere dag weer wassen we haar haar met een andere variant. Haar haren zijn nog nooit zo schoon geweest, maar er druppelt nog steeds water in haar hoofd.... Dat is niet de bedoeling. We willen geen risico lopen en laten nieuwe maken. Deze zijn rood en blijken wel waterdicht. Gelukkig. Vanmiddag laten we nog een extra paar maken, kan Kim straks in Hongkong met vrolijke oren het zwembad in. Staat nog veel mooier ook!

De voorbereiding

Hallo,

Dit is een blog. Eigenlijk weet ik niet zo goed of ik dit wil en wat ik dan zou willen. Ik dacht, we gaan gewoon weg. We laten de boel de boel. De dieren worden verzorgd, ons huis is bewoond en wij gaan met z'n 4en onderzoeken hoe we aan de andere kant van de wereld zouden kunnen en willen leven. Leek me wel prima. Afstand nemen en samen het avontuur in duiken..

En toen vroeg iemand of ik een blog bij ging houden. Een blog! Dan realiseer ik me weer dat ik niet zo hip ben. Dat ik dacht dat we daar naartoe gingen en dan foto's gingen maken en verhalen gingen verzamelen en dat we dan terug zouden komen en dan daarover zouden vertellen... Maar zo werkt dat natuurlijk helemaal niet meer, vandaag de dag.

Dus? Ik denk na over een blog. Misschien is dit ook gelijk het laatste digitale verhaal van onze reis. Misschien zullen er vele volgen en gaan we foto's plakken. Oh, dat zal wel anders heten. Daar moet ik nog even op googlen. Maar misschien krijgen jullie dus een frequente update van onze belevenissen. Zodat jullie echt met ons mee kunnen leven... Zou dat zo werken, zou je dan meer meeleven? Zou je je dan meer betrokken voelen en wat is daarvan dan het effect en wil ik dat eigenlijk wel?? Of is dit te filosofisch op de zaterdagavond. Wat een glas wijn al niet kan doen