Thuis

Het is nu midden in de nacht in NL, maar midden op de dag in NZ. Ik ben wakker in een stil en donker huis en schrijf een laatste blog.

Op vrijdagmorgen zijn we vertrokken. Na ruim 30 uur reizen zijn we weer in NL. We landen op zaterdagmorgen. Geen vliegtuigen gemist, gewoon een lange rustige reis. De meiden hebben zich vermaakt met ipod, nintendo en de cartoons op het schermpje voor hun neus. Ze hebben slechts een paar uur geslapen in het vliegtuig maar zijn wonderbaarlijk fit. Ze verheugen zich op NL, op de poezen, de kippen en de geiten die thuis wachten en vooral op weer naar school gaan. Voor we het vliegtuig verlaten mogen we nog even kijken hoe de mensen boven in de First Class hun vlucht hebben doorgebracht. Kunnen we gelijk een kijkje in de cockpit nemen en op de stoel van de piloot zitten.

Opa Piet wacht ons op op het vliegveld en mijn ouders begeleiden ons in de trein naar huis. NL is koud en kaal. Ons welkom is warm en gezellig dankzij alle bloemen, kaartjes en de volle fruitmand.

Er is super goed voor ons huis gezorgd, dus we hoeven alleen maar te wassen en de laatste boodschappen te doen. De kippen hebben de koelkast gevuld met 43 eieren… Hmmm

Om 17:30 zijn we allemaal gaan slapen…

Dank jullie wel voor alle aandacht en de warme reacties namens ons alle 4..

Laatste dag :(

Nou.. hier zitten we dan vanavond.. onze laatste nacht hier op vakantie... en om eerlijk te zijn... we hebben totaal geen zin om eigenlijk terug te gaan.. het is gewoon te leuk en te lekker hier.... maar goed.. helaas moeten we wel, en het zal ook wel weer wennen aan het kleine NL....

De laatste dagen zijn we weer in Auckland geweest bij Warwick en het is nogsteeds :) een heeeerlijke stad. Dinsdag middag ben ik met Warwick stukje gaan hardlopen en Marlien en de kids op het strand... heerlijk dat dat zo kan... S'avonds wijntje en lekker kletsen en woensdag lekker shoppen voor wat souvenirs e.d.

Ik had woensdag ook nog een gesprek met een oud collega van mij over de werk mogelijkheden en hoe mijn CV hier zou worden ontvangen... Schijnt dat er hier toch iets van een tekort is aan (goed) personeel... maar goed, dat heb je eigenlijk overal.. Goede mensen zijn toch wel moeilijk te vinden... Maar het positieve was wel dat hij voor mij hier wel echt kansen ziet, ook op contract basis... Ze beginnen een project hier binnenkort voor 4-5 maanden en wilde meteen mijn CV wel aan het project team geven gezien dat ze nog een Business Analist zoeken... :) hmmm.... wel heeeel erg tempting! maar toch niet gedaan...

Vandaag was het zonnetje ook lekker bij ons en zijn we nog wat kleren wezen kopen in de winkels hier...

Spulletjes voor de kinders (natuurlijk) en ons ook.... Daarna nog even bij One Tree Hill geweest om van het uitzicht te genieten en daarna lekker weer een BBQ hier bij Warwick en alvast kijken hoe we alle spullen gaan inpakken.... Denk dat dat de grootste uitdaging van morgen ochtend wordt.. :) We hebben best nog wat gekocht en we moeten waarschijnlijk nog een extra tas kopen... en hopen dat we met z'n 4'n onder de 80 kg blijven.....

regen

Wat een regen! De laatste week is nu echt ingegaan. We blijven tot dinsdagmorgen in Waipu en zijn blij met een huis. Het regent pijpenstelen. Het is niet koud, een korte broek volstaat, maar een regenjas kan je niet missen. Kim en Emma vinden het heerlijk om weer op bekend terrein te zijn.

Spelen met de petshop en knuffelen met de puppies. Dat geeft ons ruimte ook even met z'n 2en te zijn. We zijn gaan wandelen. De weg van Hanny naar Waipu en weer terug een spannende rechte gravelweg van 3 km heen en 3 km terug.... jaja. Maar dat gaf wel ruimte om te praten over waar we naar toe willen. Wat we verwachten van ons plan. Er is nog niet veel zeker. We weten zeker dat we niet in Christchurch gaan wonen...

Paar dagen terug zijn we naar een kiwi-center geweest. Er zijn nog erg weinig kiwi's in NZ en ze worden bedreigd door de geimporteerde dieren als opossums en wilde zwijnen. Om de kiwi's te helpen worden de eieren na zo'n 60 dagen uit het nest gehaald. Eerst is geprobeerd de opossums af te schieten. Dat is niet gelukt, daarom proberen ze het nu met de eieren. Ze worden uitgebroed in een broedmachine en opgefokt tot zo'n jaar oud. In die tijd leven ze in een beschermd gebied, waar geen rovers zijn. Na 1 jaar zijn ze groot genoeg om niet meer bedreigd te worden en worden ze weer in het gebied uitgezet waar ook het ei gevonden is. We zijn bij zo'n center gaan kijken. Hebben een kiwi-kuiken gezien van 1 dag oud. Mamamia wat zijn die groot! Het gewicht van het ei beslaat 30% van het gewicht van de moeder. Ik hoop dat ze het gaan redden.

Voor morgen hebben ze weer beter weer voorspeld. Als het een beetje mee zit kunnen we nog een paar dagen zwemmen en kunnen we de strandspeelspullen nog een paar keer gebruiken. Dinsdag gaan we naar Auckland. Nog een gesprek over werk en dan voorbereiden voor vertrek...

Puppies in de regen

Na 2 dagen regen weer terug in Waipu. De camper is ingeleverd. Precies op tijd, want de laatste nacht begon het te regenen en het is niet meer opgehouden.

We zijn vandaag naar Waipu gereden voor een laatste paar dagen bij oma. De puppies zijn giga gegroeid. Er lopen nu 14 krullebolletjes in de ren (2 zijn er al verkocht). Je zou er zo 1 mee willen nemen. Morgen gaan Kim en Emma helpen om 2 te wassen en gereed te maken voor vertrek.

Blue Lake (Rotorua)

Al weer een week in de camper. Het begint te wennen. Gisteren betrapte ik mezelf erop dat ik er weer echt zin in begon te krijgen.

Nu we niet naar de dieren op het Zuider eiland konden hebben we ervoor gekozen naar het natuurgeweld op het Noorder eiland te gaan. Op woensdag via de Huka Falls naar het Vulcanic activity center geweest. Films over vulkaanuitbarstingen gezien. Een demo van een geiser en voorbeelden van aardplaten en hoe ze over elkaar heen schuiven. Je kon er ook een aardbevingsimulator proberen. Dat hebben we maar laten zitten.

Vannacht in Rotorua gebleven. De hele stad ruikt naar zwavel. Heel veel toeristen in alle soorten en maten. Op de campings is 90% camper en daarvan weer 80% 60-plusser. Kim en Emma zijn op elkaar aangewezen.

Vandaag naar Orakei geweest. Een gebied met veel thermische activiteit. Met een bootje kan je naar dit gebied toe. Kleine geisers, plateaus met gaten waar stomend water uitkomt, bubbelende modderpoelen en prachtige kleuren. Onderweg terug zagen we een watervliegtuig landen.

De piloot had nog wat tijd en we zijn mee naar boven gegaan. We zagen heuvels, Hobbit heuvels, waar Frodo zo uit zo kunnen stappen. Vredige groene bolletjes met hier en daar een boom. En daartussen een plateau, wit en oranje stomend. Toch is het meest intrigerende deel niet vanuit de lucht te zien. Dat is dat bubbelende stomende oppervlak.

We staan nu aan the blue lake. Goed zwemwater en mooie hardlooppaden.

Morgen naar een kiwi-centrum.

Fotootjes

Omdat we daar een beetje zuinig mee zijn geweest hier nog wat foto's

huiswerk maken met Merel en Martijn die ook op reis zijn

Bij Ray & Lynn in de tuin

In de bead-shop van Lynn eigen ketting maken

Wachten op vliegtuig van Hamilton naar Christchurch

Christchurch voor de aardbeving

Huiswerk op de ochtend van de aardbeving

Op de ferry van Picton naar Wellington

Hoeveelste potje mens-erger je niet van de vakantie

Jammer, mag ik er echt niet overheen hangen??

Op de ferry, Marborough Sounds uit

dito

De zee bij Napier is te woest om echt te zwemmen

Zwembad op camping in Napier

Wandelen enzo

Huiswerk in de camper

Na Christchurch (Eric)

Tja, we zijn alweer een paar dagen verder nu en zitten nu in onze camper op een Department of Conservation parkeer terrein.. DOC is de centrale instantie in NZ die alle grote nationale parken onder beheer heeft… De kampeer terreinen zijn meestal goed, maar zonder enige vorm van luxe… heerlijk eigenlijk zo want met onze campervan hebben we de luxe aan boord…. Stroom gas, water wc… Kunnen ons dus lekker uitleven, en het is heerlijk rustig.. Hoop dat we de komende week een paar mooie nachten hebben zodat we ook de gave sterrenhemel hier weer eens kunnen bewonderen…

Ch-ch sleept nog bij ons allen na. Je probeert door te gaan met de reis en jezelf een beetje stoer te houden, maar dat is bijna niet mogelijk…  Overal waar je bent praten mensen erover, lees je kranten en ik krijg vaak tranen in de ogen als er over gepraat wordt. Kinderen zijn nog wel bang en met enig gerommel staan ze weer meteen op scherp. De laatste nacht in ch-ch was eigenlijk gewoon eng.. je kan het niet anders omschrijven.. Je hebt de aardbeving van de middag ervaren, veel naschokken (gem elke 5-10 min) waardoor het hele huis, straat en de grond weer in beweging is… En het nare is… je weet het niet… je weet gewoon niet wat er gaat komen… je bent gewoon helemaal totaal machteloos… Ik heb bijna de hele avond op de grond gelegen met Emma binnen 2 cm van me of op mijn schouder… Als het een tijdje stil is… (geen naschok voor meer dan 5 min) lig je gewoon te wachten totdat er weer 1 aankomt… Je voelt en hoort een gerommel aankomen (b.v. een schuifdeur die open wordt gedaan) van ergens onder de grond en dan begint het huis en de grond gewoon ongecontroleerd te schudden.. je weet ook niet hoe hevig het schudden zal zijn of wat je moet doen…

Het is zo’n gek gevoel waarmee ik (we) nu mee rondlopen. Ik zou nooit gedacht hebben dat zoiets als dit zo’n groot effect op me zou kunnen hebben. Het klinkt misschien raar, maar je vertrouwd de grond waar je op loopt gewoon niet meer… zo’n gek gevoel en gedachte en zo gek om daar over te moeten nadenken, maar dat gevoel heb je gewoon… Je vertrouwd de grond niet meer.. en je hebt gewoon 0,0 % controle over wat er mogelijk kan gebeuren… totaal machteloos… Overal waar je bent twijfel je… in elk gebouw waar je zit voel je je onzeker en onveilig.. tot nu toe ook zelfs buiten het aardbevings gebied… Het blijft in je hoofd zitten… wat zou ik doen, waar ga ik heen… wat kan er gebeuren… hoe bescherm ik alle ‘vrouwen van mij’…..

De rit naar het vliegveld gaf ook een geweldige indruk van de schade.. op sommige plaatsen rotsen van groter dan 10 x 10 meter die naar beneden gedonderd waren, op huizen of gewoon op de weg…. Giga scheuren en hobbels in het wegdek en bruggen die gesloten of beschadigd waren… Het gebied waar wij in zaten was een van de zwaarst getroffen gebieden na Lyttleton (epicenter) en centrum zelf. Maar hoe dichter we bij vliegveld kwamen hoe minder de schade, maar op vliegveld zelf (zo’n 30km verder) voelde je de schokken ook nog terwijl we aan het wachten waren….

Gelukkig eindelijk gisteren avond ook nog met Kerry gesproken om even bij te kletsen…. Ze vertelde dat ze nu bij haar broer in Rangiora verblijft gezien dat er nog veel naschokken waren. De avond van ons vertrek naar Nelson heeft ze in haar huis geslapen, maar de schokken waren zo heftig dat ze haar matrasje had gepakt en onder de grote eiken tafel in de woonkamer is gaan slapen… ze vertrouwde het ook niet…  Haar middag in de stad was ook een bijzondere… Ze zat in het gebouw tegenover het CTV gebouw dat helemaal is ingestort (vermoedelijk meer dan 50 doden in gebouw). Op het moment dat ze naar buiten liep zag ze het CTV gebouw instorten maar dacht er niet verder bij na.. Ze had de gedachte dat het gebouw al van de vorige aardbeving zwak was en daarom instorte… niet dat het gebruikt werd en veel doden met zich zou meebrengen… dat besef begint ook….

Maar goed, dat was toen en we zitten nu in het heden en moeten verder… Blijven hangen in de gedachtes en alle ‘what if’ scenario’s afspelen in je hoofd heeft geen zin, maar het kost wel energie om het te beheersen.. en tja… aan een kant moet je die gedachtes ook wel wat ruimte geven om het allemaal een plekje te geven… heel vreemd…

Vanavond lekker dus op de DOC camping bij Masterton, morgen ochtend een wandeling in het bos met z’n allen en dan kijken of ik de meiden zover kan krijgen dat we richting Napier gaan… mooi wijn en strand gebied… het is ook weer tijd voor wat zon om weer wat op te warmen..